„Znate li onaj vic, bili…“, ovako su najčešće započinjali znalci viceva svoju priču. Onda bi nastavili: bili Haso i Huso, ili Suljo i Mujo, Fata i Mujo, pa Crnogorac-Bosanac i Srbin, koji su uvijek zeznuli Amerikanca, Rusa ili… Pa vicevi o Cigu, koji su uvijek poslastica, pa o policajcu, o malom Perici i učiteljici i brojnim drugim imenima koja se pamte kroz viceve. Naravno, poznati su vicevi o Lali, Dalmatincu i rijetki o Makedoncu, Slovencu ili drugima. Mnogi od tih viceva su nas nasmijali do suza. Toliko puta smo ih čuli, ali i brzo zaboravljali. Postoji izreka da nije toliko važno je li vic smiješan, nego način na koji ga osoba priča i saopštava. Sve su to likovi koji traju kao i vicevi o njima.
Nema te priče iz koje ćeš bolje zapamtiti imena kao što su u vicevima. Bilo je i onih, takozvanih „masnih“, posebno političkih viceva. Vicevi bez pardona. Oni su se, u jednom vremenu, više šaputali. Danas, u eri društvenih mreža, kako se to kaže, vicevi se često objavljuju. Ali, nije to ono pravo, dok ga neko ne ispriča i dok ga ne čuješ. Takav jedan, veoma kratak mada vulgaran, neko je objavio nedavno, a akteri su Mujo i Fata.
Pita Mujo Fatu:
“Možeš li u jednoj rečenici da me oraspoložiš i da me nasekiraš istovremeno“?
Fata potpuno smireno reče:
“Veći ti je od komšijinog“.
Pardon, neka se niko ne uvrijedi,vicevi postoje samo da bi nas, barem na trenutak, nasmijali i oraspoložili i ništa drugo.
Raško Ličina
BEZ SAGLASNOSTI REDAKCIJE ZABRANJENO JE PREUZIMANJE SADRŽAJA SA WEB PORTALA RADIJA BERANE
